Формы сучаснай архітэктуры. Абстрактныя формы.

Распаўсюджванне абтрактных форм суч-най архет-ры стал непасрэдным адлюстраваннем няўстойлівасці і нестабільнасці каштоўнасці суч-най культуры. Цэвілізацыйны прагрэс, інфарматызацыя, што вызначалі інтэнсішныя тэмпы суч-нага жыцця спарадзілі скажонныя, “капрызныя” архет-ныя формы. Формы пабудовы паступова усё больш абвастраліся, нахіліныя плоскасці здаваліся выпадковымі і выражалі дысгармонію паміж формай і кансрукцыяй, падскрэслівалася наўмысная нерэгулярнасць. Скажэнне прынцыпаў эўклідавай геаметрыі выражалася наўмыснай дэфармацыяй конуса, цыліндра, прызмы, дынамізмам, утвораным нахілінымі лініямі, зрухамі і наслаенняў плоскасцей. Усё больш аддяляючыся ад архетэктанічнасці, абстактныя формы толькі асобнымі абрысамі, лініямі, элементамі нагадвалі пра функцыянальны і канструкцыйны пачаткі, уласцівыя архет-ры ( “ дом, які вальсіруе” у Празе, арх. Ф. О. Геры, 1992-1997гг.). Атрымалі распаўсюджванне формы,што ўзнікаюць з інш-х форм,скажаючы самую іх сутнасць і ламаючы традыцыйнае ўяўленне аб геаметрычнай форме ( музей Гугенхейма у Більбаў, Іспанія, арх.Ф О.Геры 1991-1997). Абумоўленная гэтымі рысамі архе-ра вмзуальна распадалася на часткі і ўзнаўлялася ў яўна не звязаныя формы, што кідаюць выклік правілам гравітацыі.

Арыгінальнай абстрактнай кампазіцыяй, прасякнутай авангарднымі ідэямі дэканструктывізм, вылучауцца жылы дом на перакрыжаванні вул. Мінска і Пушкіна ў Бабруйску (арх. В Галушчанка, К . Кожыч 1980-я гг.). Складанае аб’ёмна- прасторавая кампазіцыя будынка ў аснове сваёй мае асемітрычны прынцып спалучэнне чатырохвугольных форм архет-ных элементаў. Цікавым з’яўляецца вырашэннем фасадаў, у аздабленні якіх ўжываюцца дэкаратыўныя люкарні, дзе знаходзяцца вокны прамавугольных абрысаў. Колеравая гамма мае на мэце вылучэнне і падкрэсліванне асобых элементаў і частак пабудовы.

Шматграннаць маст-кай мовы суч-най архет-ры адкрыла новыя магчымасці мастацка-вобразнага выражэння ідэі і спрыяла трансфармацыі традыцыйнага ўяўлення аб стылявой інтэрпрэтацыі вобразаў на карысць вобразаў-сімвалаў. Трансліруюы сродкамі кадзіраваных сімвалам мастацкую ідэю, маст-кія вобразы суч-най архе-ры з’явіліся генератарамі грамадскіх адносін да глабальных праблем чалавецтва, прадвясціўшы праграму дзеянняў па іх вырашэнні. Сімвалізм мат-кіх вобразаў архе-ры постіндустрыяльнай эпохі, якія паэтызуюць формы арганічнага і тэхнакрэтычнага свету, стаў сведчаннем трапяткіх адносін грамадства да дасягнення суч-най цэвілізацыі, узмацнення міжкультурных сувязяў з мэтай выпрацоўкі ашульных падыходаў да вырашэння актуальных грамадскіх праблем.

Сімвалізм апош. чвэрці 20- пач. 21 ст. у поўнай сступені выкарыстоўваў формаўтвараючы патэнтыял архе-ры. Архет-ная форма выступала у значэнні носьбітаў гісторыка-культурных сэнсаў. Формы суч-най архет-ры атрымалі іншасказальны хар-тар. Суч-ная архе-ра асімілюе гістар-ныя архетыпы, ствараецца як рэмінісцэнцыя навукова-тэхнічнага працэсу і як алюзія на прыродныя формы, апеліруе да абстрактных форм, якія дазваляюцца выразіць дэнаміку пераўтварэння сач-най культуры.