Эвалюцыя характараў Дзяніса Зазыбы і Радзівона Чубара ў раман. цыкле І.Чыгрынава.

1шы р-н – пачатак вайны. Цэнтр. героі – старш. Веранеўскага калгаса Радзівон Чубар і яго намеснік Дзяніс Зазыба. Напружанасць дзеяння ў 1 і 2ім р-х трым-ца на цэнтр-ных персанажаў. Ч. прытрымл-ца дырэктыў сав. урада – пакінць ворагу не жывую тэр-рыю. З.,абапір-ся на св. жыц. вопыт, на вопыт народа, ліч., што гэта не трэба рабіць, а трэба арган.-ць супрац-не на род. зямлі. Ч. прышлы ў Веранейках ч/к, вых-ся ў дзіцячым доме, прац.-ў ужо ў некал. месцах, і не прывязаўся да родн. зямлі ў Вер-ках. На вобразе Ч. Чыгр. паказвае, якое зн-не для ч/ка мае малая радзіма. Пакуль Ч. з’яўл-ца вінцікам у сіс-ме, не ўмее думаць, ён робіць толькі памылкі. На в-зе Ч. Чыгр. паказвае як адрадж-ца чал. душа з-за ваен. абставіны, як набывае сувязь з тымі людзьмі, як працуе, як набывае малую зямлю.

Назва 4га р-на най1ш звяз. з вобр-м Ч.. Адбыв-ца душ. адраджэнне (перажывае на вайне).

Прататыпам в-за Мясей Зазыбы стаў Мясей Сяднёў (пісьм.-эмігрант, блізкі сябар Ч.). Ён вуч-ся ў настаўніц. інст-це. Зазыба ваяваў за сав. уладу і ліч. яе самую справядл-ю, гуманную. І толькі ў 4ым р-не З. даў згоду выслухаць Мясея і жахнуўся. З. у многіх ідэалах ранейшых у гг вайны расчар-ся, святым быў для яго калгас.

у Зазыбы (≈4,5 р-н) не прападае думка пра заложніцтва.

17.Вячаслаў Адамчык (1933-2001)

Нар. ў Зах. Бел. у в. Варакомшчына ў сял. сям’і. прац. грузчыкам і вуч. у вячэрн. школе.(49). 52 – 57вучыўся на аддзеле журналістыкі філфака БДУ. Пасля працаваў ў рэдакцыі газет, часопісаў, выдавецтвах. Творчасць пачаў з вершаў – 1952 (першы верш), першае апавяданне 1957 “Свой чалавек”. Першы зборнік 58г. “Свой чалавек” (2 апавяданні). Другі зборнік – “Млечны шлях”, 60г. (апавяданні і аповесць), трэці зборнік “Міг бліскавіцы”, 65г, чацвёрты зб. “Дзікі голуб”, 72.

З пач 70-ых гадоў працаваў над цыклам раманаў пра жыцце Зах. Беларусі ў перадваенны і ваенны час: “Чужая Бацькаўшчына”78, “Год нулявы”83, “І скажа той, хто народзіцца”87, “Голас крыві брата твайго”89.

Драматычная аповесць “Раіса Грамычына”, “Чорны цмок, або яблык спакусы”. Аповесці з элементамі фантастыкі: “Падарожжа на Буцафале”. Тэматыка малой прозы разнастайная: абпаленае вайной дзяцінства (“Салодкія яблыкі”, “Раяль з адламаным вечкам”, “Урок арыфметыкі”), жыццё ў Зах. Беларусі да верасня 39г., станаўленне калгасаў ў пасляваенныя гады (“Свой чалавек”, “Зоня”, “На крыжавыз дарогах”, “Дзікі голуб”), тэма ВАВ (“Там на хутары”, “Пагарэльцы”), студ. жыццё і каханне (“Млечны шлях”, “Міг бліскавіцы”, “Белы снег”).

У творах апошніх гадоў – ваенныя падзеі і канфлікты, што абміналіся ў другія гады (“Ноч на Івана Галавасека”). Лепшыя апавяданнем ВА вылучаюцца глыбокім разуменнем чалавечай душы, тонкім псіхалагізмам, праўдзівасцю дэталяў, пастаноўкай значных маральна-этычных і сацыяльных праблем. Апавяданне “Срэбра на павуціне”. Галоўны герой – хлопчык-падлетак. Апавяданне “Пагарэльцы” В. Каваленка адзначыў спалучальнасць тэмы трагізму вайны з тэмаў чалавечнасці. Гераіня – маладая жанчына маці, у якой паліцэйскі забіў сына. Жанчына баіцца праўды, не хоча яе. Паказваецца стан маці забітага хлопчыка.

Малады празаік не баяўся парушыць існуючыя літаратурныя каноны, калі яны разыходзіліся з жыццёвай праўдай. У БЛ і РЛ у 60-70 гг была прыкметная ідэалізацыя вясковага жыцця. У многіх творах сяляне паказваліся высокамаральнымі людзьмі. Іншым паказвае пісьменнік свайго героя ў “Дзікі голуб” Марціна Дзікуця. Яго станоўчыя рысы – любіць і абараняе ўсё жывое. Жонкі няма, некалькі малых дзяцей. Але сваю зямлю не апрацоўвае, можа накрасці бульбы ў іншых. Аўтар шкадуе героя, не асуджае яго. Геою супрацьстаіць Клемус Война – забойца жывога, працаўнік і ашчадны, але жорсткі, забіў Дзікуця за тое, што ішоў праз яго поле.

За рэдкім выключэннем героі твораў пісьменніка – простыя людзі, што працуюць, народ. Сваіх герояў, сітуацыі і канфлікты для твораў пісьменнік знаходзіць у асяроддзі, у якім нарадзіўся. У творах Адамчыка малое пераклікаецца з вялікім (вёска і Беларусь).